دوباره فرصتی یافتیم که به دیدار کوهستان زیبای زردکوه برویم.

کوهستان زردکوه در جنوب غربی ایران در استان چهارمحال و بختیاری واقع شده است. این رشته کوه طولانی ترین کوهستان زاگرس مرکزی محسوب می شود که از شمال غربی به طرف جنوب شرقی کشیده شده است و ما بین شهرستان کوهرنگ ، بازفت ، دهستان دو آب صمصامی و میان کوه موگویی واقع شده است. این رشته کوه دارای قلل اصلی و فرعی متعددی هست که بعضی از آن ها دارای ویژگی های خاص از لحاظ پدیده های زمین شناسی و ریخت شناسی هستند. یکی از این قله های زیبا که جز قله های فرعی زردکوه محسوب می‌شود "خیمه زر" نام دارد.

روز سه شنبه ۱۸ شهریور ۱۴۰۴ ساعت ۱۶ بعد از ظهر از شهرکرد به همراه دو همنورد دیگر از اصفهان به سمت "چلگرد" حرکت کردیم. بعد از عبور از شهرها و روستاهای مختلف همچون سورشجان ، پردنجان ، فارسان ،فیل آباد ، باباحیدر ، ده نو به چلگرد رسیدیم. برای ادامه مسیر باید خود را به جاده گردنه عسل کشان می رساندیم به همین منظور یک دستگاه تاکسی شخصی کرایه کرده و ساعت ۱۸:۳۰ عصر به سمت مقصد حرکت کردیم. از شیخ علی خان ، جاده تازه آسفالت شده چما را پیش گرفتیم. بعد از حدود بیست دقیقه وارد منطقه گردشگری چما شدیم. ادامه مسیر خاکی بود و بعد از حدود یک ساعت ماشین سواری در این جاده ناهموار و پر پیچ و خم به محل مورد نظر رسیدیم. جای مناسبی را پیدا کرده و کمپ شب اول را برپا کردیم. بعد از خوردن شام ساعت حدود ۲۰:۳۰ به درون کیسه خواب رفته و شب را سپری کردیم.

روز چهارشنبه صبح بعد از بیدار شدن و آماده شدن همنوردان ساعت ۶:۱۵ کوهپیمایی را رسماً آغاز کردیم. در راستای جنوب غرب و به سمت دره که به آبشاری به نام سرطوف وجود داشت حرکت می‌کردیم. بعد از حدود ۳۰ دقیقه پیمایش به کف دره رسیدیم و خلاف جهت آب حرکت می‌کردیم. وارد دره فرعی دیگری شدیم که در آن نیز رودخانه ای جریان داشت. به سمت بالا و در پاکوب مشخصی حرکت می‌کردیم. ساعت ۷:۱۵ برای صرف صبحانه توقفی کردیم. بعد از صبحانه پاکوب را که به سمت غرب متمایل می‌شد ادامه دادیم. عشایر بختیاری در منطقه هنوز حضور داشتند و برخلاف سال‌های گذشته هنوز کوچ نکرده بودند.

برای کوتاه تر شدن مسیر از دهلیز پر شیبی که در شمال این رشته کوه وجود داشت بالاروی را ادامه دادیم. مسیر پاکوب نداشت ولی آهسته و پیوسته در مسیر پیش می‌رفتیم. ساعت ۹:۴۰ به ابتدای خط الراس در ارتفاع ۳۳۶۰ متر رسیدیم. کوله پشتی های اصلی را زمین گذاشته و با کوله حمله ، سبک بار به سمت قله که در جهت جنوب شرق واقع شده بود حرکت کردیم. مسیر تیغه ای بود و حرکت ما را کند کرده بود. با احتیاط و گاهی با دست به سنگ مختصری مسیر را ادامه می دادیم. در نهایت ساعت ۱۱:۵۰ به چکاد "خیمه زر" قدم گذاشتیم. در سمت جنوب و جنوب غرب قله های "لرگاه" و "چهل خشت" را به خوبی می‌توان مشاهده کرد. هفت تنان ، قنبرکش در دور دست ها خودنمایی می‌کردند.

در سمت شرق قله نیاکان ، شمال شرق کوه فردان در سمت غرب رشته کوه کینو نیز قابل رویت بودند.

بعد از استراحت کوتاهی از همان مسیر بازگشتیم و بعد از رسیدن به کوله پشتی های اصلی خود و خوردن ناهار مختصری حرکت را به سمت گردنه ای که در سمت شمال غرب ما واقع شده بود ادامه دادیم. ساعت ۱۵:۲۰ به گردنه رسیدیم و سپس داخل راه مالرویی که وجود داشت به سمت پایین و دره گله بادی پیش رفتیم. ساعت ۱۶:۳۵ به کف دره رسیدیم. بعد از عبور از عرض رودخانه ساعت ۱۷ در محل مناسبی کمپ شب دوم را برپا کردیم. شب آرامی را پشت سر گذاشتیم.

روز پنج‌شنبه بعد از بیدار شدن و جمع آوری وسایل و چادر ها ساعت ۶:۲۰ کوهپیمایی را در جهت جنوب و برخلاف جریان رودخانه شروع کردیم.

در پاکوب مشخصی پیش می‌رفتیم. خنکی هوا و شنیدن صدای آب و ریزش آبشار های متعدد بر دیواره های این دره لذت این پیمایش را دو چندان کرده بود. ساعت ۷:۴۰ به برفچالی که تکه ای از آن باقی مانده بود رسیدیم و در همان حوالی برای صبحانه توقف کردیم. بعد از صبحانه مسیر را در راستای کلی جنوب از سر گرفتیم. پاکوب با شیب ملایمی به سمت بالا ادامه داشت. تا اینکه به دره ای فرعی رسیدیم و به سمت جنوب غرب متمایل شدیم بعد از حدود دو ساعت پیمایش به یال پرشیبی برخوردیم و به ناچار از آن بالا رفتیم. این قسمت از مسیر پاکوب مشخصی نداشت. با توقف های منظم و خوردن تنقلات و وعده مختصری غذا انرژی لازم را برای ادامه دادن بدست می‌آوردیم. ساعت ۱۲:۱۵ به گردنه باهنگ خود را رساندیم.

زردکوه با وجود دره های فراوان و طبیعت زیبایی که داراست می تواند یکی از بهترین مقصد ها برای عاشقان طبیعت باشد دره باهنگ از دره های مهم بخش شمال غربی زردکوه است که توسط قله های متعدد احاطه شده است از جمله تیز و یکه که در جنوب شرق روستای لیره و بی آبه قرار گرفته اند . در شمال دره باهنگ هم کوهستانی به نام سه کوه مردگان واقع شده است.

به سمت پایین دره فرود را آغاز کردیم. نداشتن پاکوب و سفت بودن خاک منطقه حرکت ما را کند کرده بود. ساعت ۱۴:۱۵ به کف دره رسیدیم. در جهت شمال غرب پیش می‌رفتیم و پاکوب های عشایری کم کم پیدا شدند. خوشبختانه یکی از همنوردان چشمه ای را مشاهده کرد. به سمت چشمه رفته و حسابی خود را سیراب کردیم. ساعت ۱۵:۵۰ کمی آن طرف تر ، زیر سایه سنگی به استراحت پرداختیم و ناهار را میل کردیم. تجدید قوا انجام شد و حرکت را از سر گرفتیم. کم کم ارتفاع می‌گرفتیم تا خود را به گردنه بعدی برسانیم. ساعت ۱۷:۲۰ به گردنه رسیدیم و بعد از تراورس بیست دقیقه ای به بالای دره باهنگ خود را رساندیم. ساعت ۱۸:۱۰ به پایین دره رسیدیم و در محل مناسبی کمپ شب سوم را برپا کردیم. شب را زیر آسمان پر ستاره و زیبایی سپری کردیم.

روز جمعه بعد از بیدار شدن و آماده شدن همنوردان ساعت ۶:۳۰ در راستای کلی شمال شرق کوهپیمایی را شروع کردیم. در کنار رودخانه ٱومردگان مسیر را طی می‌کردیم. بعد از حدود یک ساعت پیمایش در داخل دره به آبشار شیرٱوی (باهنگ) رسیدیم. آبشار عریض و با شکوهی که چند شاخه دارد و هر قسمت از آن زیبایی ها و جلوه خاص خود را داراست. بعد از گرفتن چند عکس یادگاری و صرف صبحانه کنار آبشار ساعت ۸:۴۰ کوهپیمایی را از سر گرفتیم. بالاروی را به سمت پاکوب مشخصی ادامه دادیم. بعد از چندین فراز و فرود متعدد به انتهای دره نزدیک شدیم. در حوضچه آب سردی کمی به شستشو و تمیز کردن خود پرداختیم و ساعت حدود ۱۲:۳۰ برای ناهار زیر درخت بلوطی توقف کردیم.

بعد از استراحتی که داشتیم به سمت شرق متمایل شدیم و به رودخانه "بی آبه به زیر" رسیدیم. از عرض رودخانه عبور کردیم و در سمت چپ دامنه کوه در راه مالروی عشایری مسیر را طی می‌کردیم. ساعت حدود ۱۵:۳۰ از دو پل فلزی عبور کرده و پله های دست سازی که عشایر ساخته بودند بالا رفتیم. بعد از این مسیر روستا نمایان شد و ساعت ۱۶:۴۵ به روستا رسیدیم و برنامه به سلامت به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۴۳ کیلومتر

ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۱۷۰۰ متر

ارتفاع بالاترین نقطه : حدود ۳۷۶۰ متر

مجموع ارتفاع صعود شده در سه روز حدود ۳۳۰۰ متر

مجموع کاهش ارتفاع در سه روز حدود ۴۰۰۰ متر

وضعیت آب و هوا :

همه روز ها آفتابی

وزش باد حدود ۵ الی ۲۰ کیلومتر

کمینه دما حدود مثبت ۱۲ درجه - بیشینه دما حدود مثبت ۳۶ درجه

*آنتن دهی در بعضی نقاط به خوبی وجود داشت

"زردكوه" رشته كوهى از سلسله جبال زاگرس در جنوب غربى ايران است که در شهرستان کوهرنگ و استان چهارمحال و بختیاری قرار دارد. این رشته کوه از شمال غرب تا جنوب شرق هم آهنگ با حرکت کلی ساختار زاگرس واقع شده است.

زردکوه میان دو رودخانه کوهرنگ و رودخانه بازفت قرار دارد و یکی از اصلی‌ترین سرچشمه‌های آب جنوب غربی ایران به حساب می‌آید.

زردکوه بیش از ۱۰۰ قله اصلی و فرعی بالای ۳۰۰۰ متر دارد. تعداد قله های اصلی بالای ۴۰۰۰ متر نیز به ۲۰ قله می رسند.

کلونچین (۴۲۲۵ متر) ، شاه شهیدان ، دوزرده ، هفت تنان ، قنبرکش ، چگاله ، درویش کزلی ، نازی ، آب سفید ، پله بلند و سیردان از قله های مشهور کوهستان زردکوه به شمار می روند.

زمستان در زردکوه به دلیل برف و سرما، چالشی برای کوهنوردان محسوب می‌شود. در این فصل، قله‌ها و مسیرهای صعود تحت تأثیر برف و یخ قرار می‌گیرند، که نیاز به مهارت‌ و تجربیات را افزایش می‌دهد. کوهنوردان باید با احتیاط بیشتری به صعود بپردازند و با دقت زیادتری مسیر مناسب را انتخاب کنند.

چیزی به پایان فصل زمستان نمانده که این بار تصمیم به عزیمت به این کوهستان با شکوه و صعود به قله "چگاله" را گرفتیم. پنج شنبه ۲۳ اسفند ۱۴۰۳ به همراه سه همنورد دیگر از شهرکرد به سمت مقصد خود رهسپار شدیم. بعد از عبور از سورشجان ، پردنجان ، فارسان ، فیل آباد ، باباحیدر ، نصیرآباد و قبل از روستای دهنو به سمت چپ پیچیده و جاده "شهریاری" (شاه منصوری) که با تابلوی بزرگی روی آن نوشته صمصامی - بازفت را پیش گرفتیم. این جاده در قدیم بیشتر مورد استفاده قرار می‌گرفت زیرا یکی از محورهای اصلی ارتباطی بین دو استان چهارمحال و بختیاری و خوزستان به شمار می‌آمد.

کم بارشی های سال جاری اثر خودش را در این منطقه نیز گذاشته بود و خبری از آن حجم برف های عظیم که در تصور ما وجود داشت دیگر نبود. ساعت ۵:۴۵ به ابتدای محل شروع کوهپیمایی خود رسیدیم. بعد از پیاده شدن و آماده شدن همنوردان ساعت ۶ حرکت را در راستای کلی جنوب غربی آغاز کردیم. جاده خاکی را ادامه داده و به سمت پایین رفتیم و بعد از پل "کلگیان" که از روی رودخانه کوهرنگ می‌گذرد عبور کردیم. از پاکوب مشخصی بالاروی را شروع کردیم و بعد از ۳۵ دقیقه پیمایش به دشت پر برفی رسیدیم. به سمت تنگ "کلونچی" حرکت را ادامه داده و از چند پستی و بلندی عبور کردیم. در ایوان یک اتاقک صبحانه را میل کردیم. و با بالا آمدن خورشید و گرم شدن هوا پوشاک خود را کم کردیم. به سمت پایین و تنگ کلونچی فرود رفتیم و بعد از برداشتن آب از رودخانه جاری در آن به راه خود ادامه دادیم. بالاروی را به سمت ابتدای یال پیش گرفتیم. خوشبختانه برف در ابتدای این مسیر چون اول صبح بود هنوز سفت بود. ولی بعد از قرار گرفتن در ابتدای یال چالش اول شروع شد. با توجه به گرم شدن هوا طی چند روز گذشته و کمی بارش باران در این منطقه لایه های برف سست شده بودند و با هر قدم گاهی تا کمر و حتی تا بالاتر فرو می‌رفتیم. و این مسیر پر بود از این تله های برفی که به ناچار و با احتیاط این مسیر را طی کردیم. بعد از یک ساعت پیمایش رفته رفته جنس لایه های برف متراکم تر و قابل اطمینان تر شد و با خیال راحت تری به صعود ادامه دادیم. انتخاب یال مناسب نیز دقت زیادی می طلبید زیرا مسیر پیش رو پر بود از یال های فرعی که باعث سردرگمی می‌شد.گرمای هوا و انعکاس نور آفتاب بر روی برف حسابی عرقمان را درآورده بود. با حوصله و با توقف ها و فواصل استراحت های مناسب این مسیر را تا ارتفاع تقریبی ۳۷۴۰ متری صعود کردیم. در نهایت ساعت ۱۵ در محل مناسبی کمپ خود را بر پا کردیم. زیبایی‌های زمستان زردکوه نیز قابل توجه است. پوشش برفی و مناظر سرد و ساکت، تصویری زیبا و روح بخشی را به پدید می‌آورد. با پایین رفتن خورشید هوا به شدت سرد شد و ما به درون چادر پناه بردیم.

در اکثر مسیر آنتن دهی موبایل (همراه اول) نیز وجود داشت.

روز جمعه بعد از بیدار شدن و خوردن صبحانه ساعت ۶:۴۰ با کوله سبک به سمت قله اصلی حرکت کردیم. کمی ارتفاع گرفته و دوباره حدود ۷۰ متر به پایین رفتیم. یال مناسبی برای صعود انتخاب کردیم و بالاروی را آغاز کردیم.

دو قله فرعی را صعود کردیم و سپس قله اصلی نمایان شد ساعت ۸:۴۲ به قله اصلی "چگاله" به ارتفاع تقریبی ۴۱۵۰ متر قدم گذاشتیم. کمی روی قله استراحت کردیم و به دیدن مناظر اطراف مشغول شدیم. اکثر خط الراس زردکوه ، میلی ، هفت چشمه ، منگشت ، مافارون ، کینو ، شاهان ، فردان ، خوربه ، کرپوش و غیره دیده میشدند. سپس مسیر بازگشت را پیش گرفتیم. ساعت ۱۰ به پای چادر ها رسیدیم و بعد از جمع آوری وسایل و خوردن وعده غذایی و چایی ساعت ۱۱:۱۵ از همان مسیر بازگشتیم. تله های برفی در مسیر را با احتیاط بیشتری رد کردیم. قسمت هایی از مسیر که روز گذشته برف سفت تری داشت امروز همه سست شده بودند و مجبور به برف کوبی مجدد شدیم. ساعت ۱۴ به پای رودخانه که از تنگ کلونچی جاری بود رسیدیم و وعده ناهار را صرف کردیم. و ساعت ۱۶:۱۰ به پل رسیدیم و وعده غذایی میل کردیم و استراحتی انجام دادیم. در مسیر جاده خاکی یک چشمه آب نیز وجود داشت که از آب گوارای آن میتوان استفاده کرد. در نهایت ساعت ۱۷ به پای ماشین رسیدیم و برنامه به سلامت به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۲۸ کیلومتر

ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۲۳۰۰ متر

ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده: حدود ۴۱۵۰ متر

مجموع ارتفاع صعود شده در دو روز حدود ۲۳۰۰ متر

مجموع کاهش ارتفاع در دو روز حدود ۲۳۰۰ متر

وضعیت آب و هوا :

پنج شنبه و جمعه آفتابی - وزش باد حدود ۲ الی ۱۰ کیلومتر

کمینه دما حدود منفی ۱۲ - بیشینه دما حدود مثبت ۱۴ درجه

"زردکوه" یا به گویش محلی "کوه زرده" کوهستانی در زاگرس مرکزی است، که در شهرستان کوهرنگ و استان چهارمحال و بختیاری قرار دارد. این رشته کوه از شمال غرب تا جنوب شرق هم آهنگ با حرکت کلی ساختار زاگرس واقع شده است.
زردکوه به دلیل توپوگرافی بسیار خاص و قرار داشتن بر سر راه سیستم‌های بارشی سودانی، مدیترانه ای و دریای سرخ پربارش‌ترین پهنه کوهستانی کشور و همچنین به برفگیرترین نقطه ایران و خاورمیانه معروف است این رشته کوه یکی از غنی‌ترین ذخایر طبیعی آب ایران است و از سرچشمه‌های اصلی رودخانه کارون و سرچشمه‌های اصلی زاینده‌رود به شمار می آید.
زردکوه بیش از ۱۰۰ قله اصلی و فرعی بالای ۳۰۰۰ متر دارد. تعداد قله های اصلی بالای ۴۰۰۰ متر نیز به ۲۰ قله می رسند.
کلونچین (۴۲۲۵ متر) ، شاه شهیدان ، دوزرده ، هفت تنان ، قنبرکش ، چگاله ، درویش کزلی ، نازی ، آب سفید ، پله بلند و سیردان از قله های مشهور کوهستان زردکوه به شمار می روند. در نقشه جدید که به همت آقای کوروش بلالی پور تهیه شده است اکثر قلل فرعی و اصلی زردکوه دارای نام شده اند. نام بیشتر قله ها از زبان محلی ، نام های رایج بین کوه نوردان، از نقشه های توپوگرافی و جغرافیایی و همچنین از روستاهای نزدیک، دره ها، چشمه ها، و یا پدیده های ویژه و مهم جغرافیایی گرفته شده است.
۱۰ بهمن ۱۴۰۳ است و تا این تاریخ برف خوبی در کوهستان زردکوه باریده است ،طبق هماهنگی قبلی روز چهارشنبه به اتفاق سه همنورد دیگر با یک دستگاه خودرو شخصی از شهرکرد به سمت چلگرد مرکز شهرستان کوهرنگ حرکت کردیم. برنامه تعیین شده صعود به قله "سیردان" یا "تپه طوسی" از قلل زردکوه است. این قله توسط گردنه "زرد چال" از خط الراس اصلی زردکوه جدا شده و موازی خط الراس اصلی و قله هایی همچون "پله بلند" و "پله مرو" کشیده شده است. در دامنه شمال شرق این قله چشمه کوهرنگ واقع شده است که بخشی از آب آشامیدنی شهرکرد و آبادی های دیگر را تامین می کند.
ساعت حدود ۹:۲۰ صبح به چلگرد رسیدیم و ماشین را در جای مناسبی پارک کرده و بعد از آماده شدن همنوردان ساعت ۹:۴۵ کوهپیمایی را آغاز کردیم. روز های گذشته برف نسبتاً خوبی در منطقه باریده بود و نوید یک برنامه دلچسب زمستانه را می‌داد. به سمت جنوب غرب حرکت کردیم و از کنار پیست اسکی چلگرد بالاروی را آغاز کردیم. ساعت ۱۱:۱۵ به بلندترین نقطه کوه کارکنان به ارتفاع تقریبی ۲۷۷۰ متر قدم گذاشتیم. هوا صاف و باد خاصی در منطقه نمی‌وزد. به استراحت می‌پردازیم و به تماشای رشته کوه زیبای زردکوه و لباس سپیدی که به تن کرده است. بعد از وقفه کوتاهی که داشتیم به سمت پایین حرکت را ادامه دادیم. ساعت ۱۲:۱۵ به پای چشمه ای رسیدیم و بطری های آب خود را پر کردیم. از کنار ساختمان قدیمی تأسیسات سد تونل اول کوهرنگ گذشتیم و بعد از عبور از پل فلزی همچنان در راستای جنوب غرب ادامه می‌دادیم. برف کوبی آهسته و پیوسته انجام می‌شد تا در نهایت ساعت ۱۵ به محل مناسبی برای شب مانی رسیدیم. و دو تخته چادر بر پا کردیم. بعد از صرف شام و چایی و تنقلات به داخل کیسه خواب می‌رویم و شب آرامی را سپری می کنیم.
روز پنج شنبه صبح بعد از بیدار شدن و خوردن صبحانه ، ساعت ۶:۳۵ آماده حرکت به سوی قله شدیم. طبق پیش بینی های هواشناسی بارندگی جزئی برف از عصرگاه انتظار داشتیم اما بر خلاف پیش بینی از همان ابتدای صبح بارش جزئی شاهد بودیم. بعد از کمی حرکت آسمان باز شد و نگرانی ما موقتا برطرف شد. کوهپیمایی ما در راستای شمال غرب پیش می‌رفت. بعد از تراورس در دامنه کم برف ساعت ۹:۴۰ به ابتدای یال اصلی می‌رسیم. دوباره هوا بسته می‌شود و مه همه جا را فرا می‌گیرد و بارش شدید برف شروع می‌شود. چون مسیر یال ایمن و مطمئن بود مسیر را آهسته پیش می‌رویم. بعد از سی دقیقه دوباره هوا آفتابی و دلپذیر می‌شود. کمی به تماشای رقص ابر ها و نظاره گر این طبیعت زیبا می‌شویم. اقیانوس ابر ها هر بیننده ای را از خود بی خود می‌کند. بر خلاف تصور مسیر یال قله سیردان از دور صاف و یک دست به نظر می آید اما در واقعیت پر از فراز و فرود و در قسمت هایی دارای صخره های تیغه ای است که در فصل زمستان با احتیاط باید از آن ها عبور کرد. اما اشتیاق و انرژی ادامه دادن بسیار بود و همچنان با برف کوبی و گذر از قسمت های صخره‌ای پیش می‌رفتیم. ساعت ۱۲:۲۰ دوباره نشانه‌های بسته شدن هوا به وجود آمد. در نهایت ساعت ۱۲:۴۹ در ارتفاع تقریبی ۳۸۲۰ متر توقف کردیم. و بنا به رعایت ایمنی و سلامت و به صلاحدید تصمیم به برگشت گرفتیم. از همان مسیر پیموده شده راه برگشت را پیش گرفتیم. هر چقدر رو به عصر می‌رفتیم نوسان تغییرات جوی بیشتر می‌شد گاهی ابر بود ، گاهی آفتاب و برای ما دیدن این تغییرات مفرح و لذت بخش شده بود. با کمی تغییر مسیر و سرعت گرفتن تیم ، ساعت حدود ۱۶ خود را به پای رودخانه آب سفید رساندیم و بعد از برداشتن آب و رفع تشنگی مسیر را به سمت چادر ها ادامه دادیم. برف کم و بیش بر سر ما می‌بارید که در نهایت ساعت ۱۶:۵۰ به محل کمپ خود رسیدیم. شام مفصلی میل کردیم. و شب دیگری را در دل کوهستان زردکوه سپری کردیم.
جمعه صبح کمی دیرتر از معمول از خواب بیدار شدیم و بعد از خوردن صبحانه و جمع آوری وسایل و چادر ها ساعت ۸:۳۰ کوهپیمایی را به سمت چلگرد از سر گرفتیم.روز جمعه نیز هوا بسیار مطبوع و بدون حتی یک لکه ابر و حتی وزش بادی آغاز شد. برف روز گذشته کمی جای پاهای قبلی را پر کرده بود ولی همچنان نمایان بودند. قدم به قدم پیش رفتیم و با استراحت های منظم و متوالی در طول مسیر در نهایت ساعت ۱۲:۳۰ به پای ماشین رسیدیم. و برنامه ما به سلامت و با خاطرات خوش به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۲۹ کیلومتر
ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۲۳۳۰ متر
ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده: حدود ۳۸۲۰ متر
مجموع ارتفاع صعود شده در دو روز و نیم حدود ۲۴۴۰ متر
مجموع کاهش ارتفاع در دو روز و نیم حدود ۲۴۴۰ متر

وضعیت آب و هوا :
چهارشنبه آفتابی - پنج‌شنبه ابری همراه با بارش برف - جمعه آفتابی - وزش باد حدود ۴ الی ۱۰ کیلومتر
کمینه دما حدود منفی ۱۰ - بیشینه دما حدود مثبت ۱۵ درجه

رشته کوه زردکوه مجموعه کوهستانی بلند و سر به فلک کشیده از رشته کوه زاگرس مرکزی در حد فاصل دو رودخانه بزرگ کوهرنگ و بازفت در استان چهار محال بختیاری قرار گرفته است. جهت این رشته کوه از شمال غربی به سمت جنوب شرقی کشیده شده است.

این رشته‌کوه زیبا دارای قله‌ های معروفی از جمله کلونچین ، هفت تنان ، دوزرده ، شاه شهیدان ، چگاله ، کزلی ، قنبرکش و... است. "کلونچین" با ارتفاع تقریبی ۴۲۲۱ متر بلندترین قله زردکوه است.

اکثر کوهنوردانی که زردکوه را به عنوان مقصد کوهنوردی خود انتخاب می‌کنند، می‌خواهند به کلونچین صعود کنند. برای صعود به این قله سه مسیر وجود دارد:

مسیر اول: شروع مسیر از سد اول تونل کوهرنگ است که بر روی یال شمالی تا پناهگاه "چال میشان" ادامه دارد. در قسمت هایی از این مسیر کمی دست به سنگ باید صعود کرد. و از قبل برای یک مسیر سخت و طولانی آماده باشید. در کنار پناهگاه چال ‌میشان آب آشامیدنی وجود ندارد. باید قبل از رسیدن به پناهگاه از چشمه های مسیر بطری ها را پر آب کرد.

مسیر دوم:

شروع مسیر از سد دوم تونل کوهرنگ است و از دره‌ی شرقی باید مسیر را تا دره‌ی "کول خدنگ" ادامه دهید. این مسیر اغلب پوشیده از برف است. فصل تابستان سریع ترین و آسان ترین راه برای رسیدن به قله کلونچین و شاه شهیدان همین مسیر است.

مسیر سوم: بر روی یال شرقی باید تا پناهگاه "خرسان" بالا بروید. این مسیر برای صعود زمستانه مناسب‌ترین مسیر است.در تابستان به علت عدم وجود آب در طول مسیر ، این گزینه پیشنهاد نمی شود.

بر آن شدیم که بار دیگر راهی کوهستان زیبای زردکوه شویم. با هماهنگی های از قبل انجام شده روز پنج شنبه ۲۵ مرداد ۱۴۰۳ از شهرکرد به سمت شهرستان چلگرد با یک دستگاه تاکسی سواری حرکت کردیم. پس از عبور از شهرها و روستاهای زیادی همچون سورشجان ، پردنجان ، فارسان ، فیل اباد ، باباحیدر ، دهنو و از چلگرد به سمت جاده شیخ علی خان ادامه مسیر دادیم و در میان مسیر از جاده فرعی سمت چپ به سمت سد اول تونل کوهرنگ پیش رفتیم. در کنار ساختمان تأسیسات سد از ماشین پیاده شدیم. پس از پوشیدن کفش ها و آماده شدن ساعت ۷ کوهپیمایی را در جهت جنوب غربی آغاز کردیم. پس از عبور‌ از پل فلزی سد اول وارد جاده خاکی شدیم و پس از سی دقیقه وارد دره "لاسوز" شدیم و در وسط دره پیش رو یک چشمه کم آب وجود داشت که آب آن هنوز قابل استفاده بود. در کنار چشمه توقفی برای صبحانه داشتیم. دره را به سمت گردنه بالا رفتیم و از طریق پاکوب مسیر را به سمت جان‌پناه چال میشان ادامه دادیم. پس از دو ساعت پیمایش جان پناه را مشاهده کردیم. پس از جان پناه همچنان در جهت جنوب غربی بالاروی انجام می‌دادیم و بعد از رسیدن به قسمت گود چال میشان به طرف یال پرشیب و سنگی سمت راست حرکت کردیم. در ادامه مسیر باید دقت زیادی به خرج داد چون در بعضی نقاط نیازی به دست به سنگ نیست و با کمی تغییر مسیر می‌توان از اتلاف وقت و انرژی جلوگیری کرد و مسیر مناسب تری پیدا کرد. ساعت ۱۳:۲۰ به قله "چال میشان" به ارتفاع تقریبی ۳۹۰۲ متر صعود کردیم. ناهار را بر روی قله صرف کردیم. پس از استراحتی که داشتیم ادامه خط الراس را پیش گرفتیم ساعت ۱۵ به چکاد "دوزرده" به ارتفاع تقریبی ۴۰۲۱ متر گام نهادیم. از این منظره می توان قسمت هایی از خط الراس شمال غربی زردکوه را نیز مشاهده کرد که قله "هفت تنان" همچون نگینی در دور دست نیز خودنمایی می کرد.

پس از گرفتن چند عکس یادگاری به سمت پایین سرازیر شدیم. در کنار برف چال پایین دست قله آب زیادی جاری بود و ما ترجیح دادیم که در همین محل شب مانی اول را سپری کنیم. ساعت ۱۶:۴۰ کمپ خود را در ارتفاع ۳۷۶۰ متر برپا کردیم. به جز دو نفر از عشایر منطقه و گله بزش هیچ کوهنورد دیگری را ندیدیم و شب آرامی را سپری کردیم.

روز جمعه صبح پس از بیدار شدن و جمع آوری وسایل و چادر ساعت ۵:۳۵ حرکت را آغاز کردیم پس از تراورس که داشتیم از سمت یال جنوبی قله شاه شهیدان را صعود کردیم که نسبت به دیگر مسیرها ، این مسیر مناسب تری برای صعود بود. کوله پشتی های خود را روی گردنه گذاشتیم و سبک بار به سمت قله حرکت را ادامه دادیم. ساعت ۶:۵۰ به قله "شاه شهیدان" به ارتفاع تقریبی ۴۰۸۸ متر صعود کردیم. پس از گرفتن چند عکس یادگاری به سمت گردنه بازگشتیم.مسیر خط الراس را بیشتر به صورت تراورس پیش می‌رفتیم. بعد از رسیدن به پاکوب مشخصی که تا قله کلونچین ادامه داشت سرعتمان کمی بیشتر شد. یک تیم حدود ۲۰ نفره نیز در کاسه کلونچین در حال صعود بود. و احتمالا با توجه به طرح سیمرغ بودن این قله ، کوهنوردان دیگری آن روز صعود کرده اند. روی گردنه کوله های خود را زمین گذاشتیم و سبک بار ساعت ۸:۳۰ به قله "کلونچین" به ارتفاع تقریبی ۴۲۲۱ متر نیز صعود کردیم. بعد از استراحتی که روی قله داشتیم به سمت گردنه بازگشتیم کوله پشتی ها را برداشته و به سمت دره جنوب شرقی پایین رفتیم. آب حاصل از برف چال ها رودخانه ای ایجاد کرده بود و ما نیز در جهت رودخانه حرکت می کردیم. در مسیر نیز یک عشایر و گله اش را مشاهده کردیم و بعد از احوال پرسی و گرفتن اطلاعات ادامه مسیر را از سر گرفتیم. پایین تر نیز "وارگه" اش را مشاهده کردیم بعد از آن چادر عشایر دیگری وجود نداشت.. وارد تنگ "گینه شه" شدیم و در قسمت هایی از مسیر با توجه به نازک بودن برف چال ها مجبور به بالاروی می‌شدیم تا قسمت های خطرناک را رد کنیم قسمت هایی از مسیر با احتیاط و با در نظر گرفتن ضخامت آن روی برف راه می رفتیم. به دفعات فراز و فرود های زیادی انجام دادیم تا در نهایت ساعت حدود ۱۳:۳۰ به انتهای تنگ رسیدیم و نهار مختصری صرف کردیم. در تمام طول مسیر دسترسی به آب وجود داشت و در تامین آب مشکلی نداشتیم. بعد از استراحت کوتاهی که داشتیم به طرف جاده خاکی پیش رفتیم و در امتداد آن راهمان را به سمت جاده شهریاری ادامه دادیم تا شاید ماشین عبوری مثل نیسان سوارمان کند. ولی زهی خیال باطل !!! تمام مسیر جاده خاکی را پیاده طی کردیم و بعد از حدود ۲ ساعت پیمایش به جاده شهریاری رسیدیم و در انتظار تاکسی که از قبل هماهنگ کرده بودیم، ماندیم و برنامه ما ساعت ۱۵:۴۵ به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۳۱ کیلومتر

ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۲۳۰۸ متر

ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده: حدود ۴۲۲۱ متر

مجموع ارتفاع صعود شده در دو روز حدود ۲۵۵۰ متر

مجموع کاهش ارتفاع در دو روز حدود ۲۴۹۱ متر

وضعیت آب و هوا :

تمام روز ها آفتابی - کمینه دما مثبت ۱۰ - بیشینه دما مثبت ۳۲ درجه

وزش باد حدود ۵ الی ۲۵ کیلومتر

لینکن هال می‌گفت "نشست و برخاست با طبیعت و کوهستان، بیش از آنکه فرصتی برای روئین تنی آدمی باشد، رخصتی است برای شکوفایی جان آدمیزاد" .

هر قدمی که در دل کوه بالا می‌رویم یک قدم از هیاهوی دنیا بیرون دور می‌شویم و به حس سبک‌ بالی و آسمان بالای کوه نزدیک‌تر می‌شویم.

دوباره فرصتی یافتیم که به دیدار کوهستان زیبای زردکوه قدم بگذاریم.

روز پنج شنبه ۴ مرداد ۱۴۰۳ ساعت ۷ صبح از شهرکرد به سمت "چما حرکت کردیم. بعد از عبور از شهرها و روستاهای مختلف همچون سورشجان ، پردنجان ، فارسان ،فیل آباد ، باباحیدر ، ده نو ، چلگرد ، شیخ علی خان ، جاده تازه آسفالت شده چما را پیش گرفتیم. بعد از حدود بیست دقیقه وارد منطقه گردشگری چما شدیم. ماشین در محل مناسبی پارک کرده و آماده کوهپیمایی شدیم. بعد از عبور از پل چوبی دست ساز به سمت شمال غرب و در امتداد جاده خاکی عشایری ادامه می‌دادیم. حدود ۲۷۰ متر بالاروی انجام دادیم و سپس به سمت پایین و درجهت غرب سرازیر شدیم. مسیر راه مالروی مشخصی داشت. حدود یک ساعت پیمایش کردیم تا به محلی رسیدیم که باید عرض رودخانه را عبور می‌کردیم و به سمت چپ رودخانه رفتیم و مسیر را تا اولین چادر عشایر ادامه دادیم. برف چال های باقیمانده نسبت به سال های گذشته بسیار کمتر بودند و نشان دهنده کم بارشی سال گذشته بود. در هر صورت چشمه های فراوانی که در منطقه وجود داشت ما را از حمل آب اضافه بی نیاز می کرد. ساعت ۱۰:۳۰ به سه راهی رسیدیم و کمی تنقلات و مواد غذایی خوردیم و در کنار چشمه آب گوارایی استراحت کردیم. بعد از استراحتی که داشتیم دره سمت چپ را در جهت جنوب غربی پیش گرفتیم. در دره رودخانه پر آبی وجود داشت که از اواسط آن برفچال های عظیمی نیز وجود داشت که باید از روی آن ها با احتیاط می‌گذشتیم. در دامنه های شمال غربی زردکوه و پیرامون قلل اصلی آن که بالای ۴۰۰۰ متر ارتفاع دارند، بیش از ۱۵ سیرک و زبانه یخچالی وجود دارد. این سیرکها تنها سیرکهای یخچالی موجود با هسته یخی در زاگرس بختیاری محسوب می شوند. نتایج بررسیهای مقدماتی از روی شکل های هوایی و نیز داده های میدانی تفصیلی نشان می دهد که حد اکثر گسترش زبانه های یخچالی تا ارتفاع ۲۵۰۰ متر و محدود به بستر رود خانه کوهرنگ بوده می باشد. مرز تشکیل سیرکهای یخچالی نیز حداقل تا ارتفاع ۳۴۰۰ متر بوده است. بررسیهای میدانی نشان میدهد که در حال حاضر فعالیّت مشخصی در یخچالهای زرد کوه وجود ندارد و هسته های یخی موجود در زیر یخرفتهای سطحی در حال ذوب تدریجی می باشند. انتقال حجم عظیمی از یخرفتها در طول گذر از دوره یخچالی، مخروط افکنه های بزرگی در انتهای دره های یخچالی و تا مجاورت دره رود کوهرنگ تشکیل داده اند. این مخروطها تنها نمونه های موجود با منشا یخچالی در منطقه زردکوه می باشند.(منبع: پژوهش های جغرافیایی 1386 شماره 59) . بعد از سی دقیقه پیمایش به دو راهی برخوردیم که دره سمت راست را باید ادامه می دادیم. پس از یک ساعت بالاروی دره کم کم باز تر شد و قله های قنبرکش ، میرمره ، ایمره نمایان شدند. در منطقه عشایر زیادی وجود داشتند که با مهربانی از ما استقبال کردند. در جهت شمال غربی به سمت گردنه حرکت کردیم. در میانه راه محل مناسبی پیدا کرده و نهار را میل کردیم. بعد از وعده نهار و استراحتی که داشتیم کوهپیمایی خود را از سر گرفتیم. ساعت ۱۴:۳۰ به ابتدای خط الراس رسیدیم و به سمت جنوب شرق ادامه دادیم و ابتدا قله "مال کنون" به ارتفاع تقریبی ۳۳۶۰ متر را صعود کردیم ، پس از سی دقیقه به قله "دازر" به ارتفاع تقریبی ۳۴۹۲ متر و در ادامه به قله "ایمره" با ارتفاع تقریبی ۳۴۸۰ متر صعود کردیم. سپس از همان مسیر به سمت گردنه بازگشتیم. ساعت ۱۶:۱۰ از گردنه به سمت پایین و درجهت غرب ارتفاع کم می کردیم و در راه مالروی مشخصی ادامه می‌دادیم. پس از بیست دقیقه پیمایش در قسمتی از مسیر بی دقتی کرده و به جای آن که راه را به سمت پایین و به صورت زیگزاگ ادامه بدهیم از طریق پاکوب دیگری به صورت مستقیم ادامه دادیم. و از یال پرشیبی به سمت پایین رفتیم. ساعت ۱۷:۳۰ به پای آبشار دره "قیله" یا "سرموله" رسیدیم. به علت سفت بودن خاک و سنگ ریزه ها که باعث دشواری مسیر شده بود دوستان دیگر که عقب مانده بودند همان مسیر را برگشتند و به ما نپیوستند. در این سمت نیز چشمه های آب فراوان در کنار آبشار مناظر بدیعی به وجود آورده بودند.

روز جمعه ساعت ۴ صبح از خواب بیدار شده و بعد از خوردن صبحانه و جمع آوری وسایل و چادر ها ساعت ۵:۱۵ کوهپیمایی را به سمت بالا و این بار از مسیر اصلی عشایر ادامه دادیم. مسیر پیش رو نیز خاک سفت و ریزالی بود و سرعت حرکت را کند می‌کرد. ساعت ۶:۵۰ به گردنه رسیدیم. در جهت شمال غرب ادامه دادیم و پس از چهل دقیقه به قله "سرپیون" به ارتفاع تقریبی ۳۵۹۵ متر صعود کردیم. و بعد از خوردن صبحانه دوم حرکت را از سر گرفتیم و در ادامه خط الراس به "قله گله بادی" به ارتفاع تقریبی ۳۵۸۶ متر نیز صعود کردیم. و از دره ما بین قله لورگا و سرپیون به سمت پایین فرود رفتیم. کف دره برفچال عظیم و طولانی و مستحکمی وجود داشت که حرکت را برای ما راحت تر کرد و در جهت شرق و جنوب شرق روی آن ادامه می دادیم. پس از دو ساعت پیمایش ساعت ۱۱:۲۵ به سه راهی روز قبل رسیدیم و نهار را همان جا کنار چشمه میل کردیم. برگشت مثل روز قبل از همان مسیر بود و ازسه راهی تا چما را در دو ساعت طی کردیم. در جاده خاکی در محل های خاصی آنتن موبایل نیز وجود داشت. به جز آن نقاط و روی خط الراس در تمام مسیر حتی خود منطقه گردشگری چما آنتن دهی موبایل وجود ندارد. در فواصل مشخص با نوشیدن آب خنک و شستن صورت از گرمای تابستان خود را نجات می‌دادیم. در نهایت ساعت ۱۴:۳۵ به پای ماشین رسیدیم و برنامه به سلامت به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۲۶ کیلومتر

ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۲۶۵۰ متر

ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده: حدود ۳۵۹۵ متر

مجموع ارتفاع صعود شده در دو روز حدود ۲۲۴۰ متر

مجموع کاهش ارتفاع در دو روز حدود ۲۲۵۰ متر

وضعیت آب و هوا :

تمام روز ها آفتابی - کمینه دما مثبت ۱۵ - بیشینه دما مثبت ۳۴ درجه

وزش باد حدود ۵ الی ۱۵ کیلومتر

کوهستان زردكوه‌ در رشته‌ كوه‌ زاگرس‌ مركزی در جنوب‌ غربی كشور واقع‌ گرديده‌ است‌ و از جنوب شرق تا شمال غربی استان چهارمحال و بختیاری کشیده شده و ما بین شهرستان کوهرنگ ، بازفت ، دهستان دو آب صمصامی و میان کوه موگویی واقع شده است. بلندترین قله این کوهستان "کلونچین " نامیده می شود.

روز دوشنبه ۲۵ تیر ۱۴۰۳ ساعت ۷ صبح با یک دستگاه تاکسی از شهرکرد به سمت "گردنه چری" حرکت کردم. بعد از پیاده شدن در کنار راهدارخانه گردنه چری ساعت ۹:۴۰ کوهپیمایی را به سمت شمال و از روی یال سنگی ادامه دادم. پس از حدود سی دقیقه روی خط الراس قرار گرفتم. از همان ابتدای صبح باد خنکی می وزید و گرمای هوا را کمتر احساس می کردم. در تمام طول مسیر و روی خط الراس آنتن دهی موبایل و دسترسی به اینترنت امکان پذیر بود. مسیر خط الراس را با فراز و فرود های زیاد پیش گرفتم. با استراحت های کوتاه و خوردن تنقلات مختصر تجدید قوا می کردم و همچنان با انرژی ادامه می‌دادم. یکی از چالش های پیش رو که ذهنم را درگیر کرده بود کمبود آب در این مسیر بود. برای تأمین آب دو راه وجود داشت یا باید ارتفاع حدود ۲۵۰ متر کم می‌کردم و به سمت غرب و پایین چشمه ای وجود داشت می‌رفتم یا باید از برف چال های باقی مانده آب را تهیه می کردم که در قسمت اعظمی از خط الراس برفی وجود نداشت و همین امر نگرانی را بیشتر می کرد. البته ۲.۵ لیتر آب همراه داشتم و حتی اگر در تامین آب به مشکل می‌خوردم با جیره بندی آب فعلی می توانستم برنامه را به پایان برسانم. بعد از حدود ۵ ساعت پیمایش به برف چالی در ارتفاع تقریبی ۳۴۰۰ متر برخوردم که آب خوبی از آن جاری بود. بطری آب خود را از همان جا پر کردم و یکی از عشایر منطقه نیز در آن جا حضور داشت و بعد از احوال پرسی و گرفتن اطلاعات از ایشان جدا شدم و ادامه مسیر را از سر گرفتم. بعد از حدود ۱۵ دقیقه پیمایش به برف چال بزرگتری برخوردم که محل کمپ خوبی نیز در پایین دست آن بود ولی با توجه به وقت کافی داشتن ترجیح به ادامه مسیر دادم. مسیر پیش رو چالش خاصی نداشت. با توجه به اینکه وعده نهار را تا ساعت ۱۶ نخورده بودم و انرژی افت کرده بود ، تصمیم گرفتم که در محل مناسبی کمپ شب اول را کمی پایین تر از خط الراس برپا کنم. شب آرامی را سپری کردم.

روز سه شنبه ساعت ۴:۴۵ از خواب بیدار شدم و بعد از خوردن صبحانه و جمع آوری وسایل و چادر ساعت ۵:۳۵ کوهپیمایی را از سر گرفتم. بعد از حدود یک ساعت پیمایش به قله "مدکلا" به ارتفاع تقریبی ۳۶۷۰ متر رسیدم. در مسیر صعود به یک خرس و توله اش در حدود صد متری خود برخوردم که باعث شد در طول پیمایش احتیاط بیشتری رعایت کنم. بعد از فرود ۲۰۰ متری و عبور از خط الراس تیغه ای به ابتدای مسیر صعود قله اسپیونه رسیدم. استراحت کوتاهی انجام دادم و تنقلات مختصر خوردم و بدون کوله پشتی و سبک بار صعود را شروع کردم. مسیر انتخابی از داخل دهلیزی با صخره های ریزشی بود که با احتیاط از آن عبور کردم و ساعت ۱۰:۱۰ به چکاد اصلی به ارتفاع تقریبی ۳۷۷۲ متر رسیدم. به مشاهده مناظر و قله های اطراف مشغول شدم. نیم نگاهی هم به یال متصل به قله کزلی داشتم که مسیر آن تیغه ای و ریزشی بود و مراقبت زیادی برای عبور از آن می‌طلبد.

از همان مسیر فرود را آغاز کردم که در مسیر متوجه جای پای خرس شدم که در مسیر صعود به یاد نداشتم که آن را دیده باشم. به هر حال جانب احتیاط را رعایت می کردم و همچنان فرود می رفتم که ناگهان در بالاسر خود و روی صخره ها خرسی تنها دیدم که با نعره ای و عصبانیت از من فاصله گرفت. بعد از ۵۰ دقیقه به محل اولیه کوله پشتی رسیدم و بعد از نوشیدن چند جرعه آب مسیر برگشت را پیش گرفتم. تا قسمتی با خط الراس بازگشتم و به سمت جنوب شرق متمایل شدم و به سمت "تنگ کورُوی" پیش رفتم. در مسیر برگشت قسمتی برف چال کوچکی وجود داشت که از آب کمی که جریان داشت استفاده کردم و عطش خود را تا حدودی سیراب کردم. بعد از چند پستی و بلندی کوتاه به پای آب خنک و گوارایی رسیدم و نهار را ساعت ۱۴ در همان محل میل کردم. سپس از طریق جاده خاکی که در جهت شرق ادامه داشت مسیر را پیش گرفتم. به جاده گردنه شاه منصوری خود را رساندم و در نهایت به روستای "دم تنگ" رسیدم و ساعت ۱۵:۴۵ برنامه به سلامت و با تجربه های زیادی به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۲۶ کیلومتر

ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۲۳۵۰ متر

ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده: حدود ۳۷۷۲ متر

مجموع ارتفاع صعود شده در دو روز حدود ۲۰۴۰ متر

مجموع کاهش ارتفاع در دو روز حدود ۲۴۸۰ متر

وضعیت آب و هوا :

تمام روز ها آفتابی - کمینه دما مثبت ۱۰ - بیشینه دما مثبت ۳۷ درجه

وزش باد حدود ۱۰ الی ۳۵ کیلومتر

بخش بازفت واقع در استان چهارمحال و بختیاری با وجود کوه ها و دره های متعدد کمتر شناخته شده یکی از طبیعت های بکر زاگرس مرکزی را داراست. این منطقه در محیطی سرسبز و پر از درختان بلوط زاگرس جای دارد. بازفت در حدود ۱۶۰ کیلومتری شهرکرد قرار دارد از شمال به دهستان پشتکوه موگویی، از شرق به دهستان‌ شوراب تنگزی، از غرب به شهرستان‌ مسجد سلیمان و از جنوب به دهستان میانکوه محدود است و یکی از محل‌های کوچ عشایر و ایلراه‌ دو استان چهارمحال و بختیاری و خوزستان نیز است.

"دره کِندی" یکی از دوردست‌ترین دره های جنوب غرب کوهستان زردکوه است که از سمت شرق به قله هفت تنان ، شمال شرق به قله قنبرکش ، قله و دره "اْیمَره" احاطه شده است و سمت جنوب از شهرک "مازه سوخته" ، قابل دسترسی است.

این بار نیز بر آن شدیم که سفری دیگر به این منطقه زیبا داشته باشیم. پس از برنامه ریزی های انجام شده ۷ صبح روز پنج شنبه ۶ اردیبهشت سال ۱۴۰۳ شهرکرد را به مقصد شهرک مازه سوخته ترک کردیم. پس از گردنه پر پیچ و خم چری و عبور از روستاهای مورز ، تلورد ، چمن گلی ، شیخ عالی ، فریک ، ارته ، گراب و ... به جاده دوراهی می رسیم که سمت راست تابلوی شهرک کوشکا زده شده و به این سمت حرکت می کنیم و پس از عبور از پل فلزی دوباره به دو راهی می‌رسیم که سمت چپ و جاده خاکی را دنبال می کنیم. پس از عبور از پل فلزی "شِرمَک" و طی مسیر حدود ۱۳ کیلومتر در جاده خاکی ساعت ۱۱ به شهرک مازه سوخته رسیدیم. پس از پارک ماشین در روستا و پوشیدن کفش ها و آماده‌سازی وسایل در جهت شمال کوهپیمایی را آغاز کردیم. در ابتدا اهالی بومی منطقه اصرار داشتند که برای سهولت ، جاده خاکی را دنبال کنیم تا به دره "کندی" برسیم ولی چون هدف برنامه علاوه بر طبیعت گردی ، شناسایی دره های مجاور نیز بود و ما از طریق راه مالرویی به سمت شرق متمایل شدیم. جنس سنگ ها غالباً رسوبی و از نوع کنگلومرا بود. مسیر را ادامه داده و از طریق راه مالرو به گردنه ای در سمت شمال شرق حرکت کردیم. در تمام طول مسیر چشمه های آب متعددی وجود داشت که ما را از حمل آب اضافه بی نیاز می کرد. پس از حدود سه ساعت پیمایش به گردنه به ارتفاع حدود ۲۱۵۰ متر رسیدیم. تلفیق رودخانه ، جنگل سبز بلوط و آسمان آبی نیمه ابری و کوهستان پر برف زردکوه در پس زمینه بسیار لذت بخش و روح نواز بود. همچنان به سمت شمال شرق و به سمت پایین ادامه دادیم و برخلاف جریان رودخانه حرکت می کردیم. پس از عبور از عرض رودخانه وارد دره "وَرآب" شدیم که عبور از آن چالش خاصی نداشت. در نهایت ساعت ۱۷ به محل مناسبی رسیدیم و چادر ها را برپا کردیم. در مسیر باغات گردو نیز وجود داشت که برخی از اهالی منطقه برای رسیدگی به آن ها در منطقه آمده بودند.

روز جمعه ساعت ۶ بعد از بیدار شدن و جمع آوری چادر و وسایل ، تصمیم گرفتیم که کمی مسیر را در داخل دره ورآب ادامه داده تا کمی از آن منطقه را نیز شناسایی کرده باشیم ، پس از حدود بیست دقیقه پیمایش و بررسی نظری مسیر ، همه به صعب العبور بودن مسیر تاکیید داشتند و از همان مسیر برگشتیم و مسیر را به سمت دره کندی و در جهت غرب ادامه دادیم. مسیر مالرو از بالادست کوه عبور می‌کرد ولی ما تصمیم گرفتیم که از مسیر نزدیک به رودخانه پیش برویم. مسیر پاکوب مشخصی نداشت و بیشتر محل عبور گله های بز بود. همان مسیر را ادامه دادیم تا به باغات گردو دیگری رسیدیم و از کنار باغات و مسیر مالرویی ادامه دادیم تا به انتهای دره رسیدیم. برای عبور از عرض رودخانه کفش های خود را درآورده و خود را به سمت راست رودخانه رساندیم. مسیر پیش رو نیز راه مالرویی بسیار خوبی داشت و ما همان را به سمت جنوب ادامه دادیم. در طول مسیر آبشار های فصلی زیبای فراوانی مشاهده کردیم. تعداد محدودی از عشایر نیز زودتر از موعد کوچ کرده بودند و در منطقه حضور داشتند. ساعت ۱۳ نهار را در کنار چشمه ای خزه ای که آب گوارایی داشت میل کردیم. بر روی دیواره های آن عروس سنگ های زیبایی رشد کرده بود که مرغ های مگس خوار از آن ها تغذیه می کردند و منظره بدیعی به وجود آورده بودند. پس از خوردن نهار و استراحت کافی مسیر را پیش گرفتیم. پس از حدود سی دقیقه پیمایش دوباره عرض رودخانه "آب شِنگی" را طی کردیم و به سمت چپ رودخانه رفتیم. پس از نمایان شدن جاده خاکی و حدود چهل دقیقه به روستا رسیدیم. تجهیزات و کوله ها را در داخل ماشین گذاشته و ساعت حدود ۱۵ به سمت شهرکرد حرکت کردیم.

مجموع پیمایش حدود ۲۶ کیلومتر

ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۱۷۶۰ متر

ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده: حدود ۲۱۵۸ متر

مجموع ارتفاع صعود شده در دو روز حدود ۱۱۷۰ متر

مجموع کاهش ارتفاع در دو روز حدود ۱۱۷۰ متر

وضعیت آب و هوا :

پنج‌شنبه آفتابی - گاهی نیمه ابری

جمعه آفتابی

وزش باد حدود ۵ الی ۱۵ کیلومتر

کوهستان زردکوه در جنوب غربی ایران در استان چهارمحال و بختیاری واقع شده است. این رشته کوه طولانی ترین کوهستان زاگرس مرکزی محسوب می شود که از شمال غربی به طرف جنوب شرقی کشیده شده است و ما بین شهرستان کوهرنگ ، بازفت ، دهستان دو آب صمصامی و میان کوه موگویی واقع شده است.

این کوهستان قله های بسیاری دارد که هنوز برآورد دقیقی از قلل این منطقه به دست نیامده و هنوز به نام برخی از آنها در نقشه های جغرافیایی اشاره نشده است. با توجه به اطلاعات در دسترس احتمالا تعداد قله های بالاتر از ۴۰۰۰ متر زرد کوه حدود ۲۰ مورد می باشد. شاخص ترین قله های زردکوه همچون کلونچین که بلندترین قله ی زردکوه با ارتفاع حدود ۴۲۲۱ متر ، هفت تنان حدود ۴۱۰۰ متر ، دوزرده حدود ۴۰۱۰ متر و ... به حساب می آیند.

قله هفت تنان در منطقه زرد کوه به معنای هفت مردان است. هفت مرد مقدس که از جور حاکمان وقت به کوه پناه برده و در دل کوه بخاطر جلوگیری از گزند دشمنان از نظرها غایب شده اند.(منبع نامعتبر)

یکی از راه های معمول برای صعود به این قله باید از شهرستان چلگرد به سمت روستای شیخ علیخان حرکت کرد و از طریق پل فلزی که بر روی رودخانه قرار دارد خود را به ابتدای جاده خاکی آن طرف پل رساند.

روز سه‌شنبه ۱ اسفند ۱۴۰۲ به اتفاق یکی از دوستان و همنوردان خود آقای ناصر فوقانی ساعت ۴:۴۵ صبح از شهرکرد عزیمت کردیم پس از رسیدن به مقصد و پوشیدن کفش های زمستانه و آماده شدن ساعت ۶:۴۵ از روستای شیخ علی خان کوهپیمایی را آغاز کردیم. از همان ابتدا حجم برف در منطقه زیاد بود ولی با توجه به یخ زدن لایه های زیرین برف ، برف کوبی سنگینی نداشتیم و همین امر سرعت ما را بالا برد. حرکت را به سمت غرب ادامه دادیم تا به دره رسیدیم و از راه پاکوب که گاها نیمه مشخص بود به صورت تراورسی بر خلاف جریان رودخانه آبسرده ادامه دادیم و به تدریج با کم کردن ارتفاع به کف دره رسیدیم برای عبور از رودخانه چند راه وجود دارد از جمله عبور از پل طبیعی به نام "جه جه" که در زمستان خطرات بالقوه خودش را دارد و ما از آن صرف نظر کرده و راه دیگری انتخاب کردیم. همنورد دیگر با در آوردن کفش ها از رودخانه عبور کرد و بنده با پوشیدن پلاستیک روی کفش قصد عبور داشتم که در وسط عبور از رودخانه پلاستیک پاره شد و آب به کفش ها نفوذ کرد و به ناچار با همان وضعیت مسیر را ادامه دادم. پس از عبور از رودخانه همچنان بر خلاف جریان آب حرکت کردیم و سپس با صعود و فرود هایی از تپه‌های منطقه ساعت ۱۱:۵۰ خود را به ابتدای یال منتهی به گردنه "لاشیر" رساندیم

در محلی که دشت به کوه منتهی می شود، پناهگاهی وجود دارد که ظرفیت آن حدودا ۲۵ نفر می باشد. که البته از مسیر ما دور بود و در نتیجه کاربردی هم برای ما نداشت.

یال را ادامه داده و کم کم ارتفاع می‌گیریم ساعت ۱۴ هوا نامساعد می شود و برف شروع به باریدن می کند و ما در محل نسبتاً مناسبی چادر را برپا کردیم و در ارتفاع ۳۲۰۰ متر شب اول را زیر شلاق باد و بوران کوهستان سپری کردیم.

چهارشنبه صبح پس از بیدار شدن و خوردن صبحانه و پوشیدن تجهیزات کمپ خود را ترک کرده و ساعت ۷ حرکت را آغاز کردیم پس از یک ساعت پیمایش در شیب نسبتا تندی خود را به ابتدای گردنه در ارتفاع حدود ۳۶۰۰ متر رساندیم و سپس به سمت شمال غرب خط الراس را ادامه دادیم و به گرده سنگی منتهی به قله هفت تنان خود را رساندیم. زیبایی های وصف ناشدنی زردکوه ، یخچال ایلوک یا ” ایل بیگ ” ، سفید پوش بودن تمام صخره ها و دشت ها و قله ها همه و همه ما را مبهوت خود کرده بود و بسیار روح نواز بود.

پس از دو ساعت کوهپیمایی از ابتدای گرده تا قله در نهایت ساعت ۱۱:۱۵ به چکاد هفت تنان رسیدیم. پس از گرفتن چند عکس یادگاری و دیدن مناظر اطراف فرود را آغاز کردیم و از همان مسیر که آمده بودیم به سمت کمپ خود در ساعت ۱۳:۳۰ رسیدیم. نهار و چایی را میل کردیم و با توجه به خستگی و زمان بر بودن جمع آوری چادر و وسایل تصمیم گرفتیم در همان محل یک شب مانی دیگر داشته باشیم.

روز پنج شنبه پس از بیدار شدن و خوردن صبحانه و جمع آوری وسایل و چادر و پوشیدن تجهیزات ساعت ۸ حرکت را به سمت روستای شیخ علی خان آغاز کردیم و پس از عبور از رودخانه کمی غذا و چایی در کنار رودخانه میل کردیم. مناظر منطقه همچنان چشم نواز بود و ما غرق در زیبایی های مسیر بودیم. بالاخره در ساعت ۱۲:۳۵ به روستا رسیدیم و برنامه با موفقیت و سلامتی به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۲۶ کیلومتر

ارتفاع پایین ترین نقطه: حدود ۲۴۸۰ متر

ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده: حدود ۴۱۰۰ متر

وضعیت آب و هوا :

سه شنبه آفتابی - از بعد از ظهر ابری همراه با بارش برف

چهارشنبه و پنج شنبه کامل آفتابی

وزش باد حدود ۴ تا ۳۰ کیلومتر

کمینه دما حدود منفی ۱۵

استان چهارمحال و بختیاری با وجود کوه ها و دره های متعدد کمتر شناخته شده یکی از زیباترین طبیعت های زاگرس مرکزی را داراست.
دره پیرسلیم یا دره غار یکی از دوردست‌ترین دره های شمال غربی کوهستان زردکوه است که در دهستان میان کوه موگویی شهرستان کوهرنگ واقع شده است ، از جنوب شرق به روستای بی آبه ، لیرا و سرآقاسید و از شمال به روستای زرک قابل دسترسی است.
با توجه به تعطیلات ۴ روزه تصمیم گرفتیم که پیمایش این دره را در برنامه خود قرار بدیم.
روز سه شنبه ۱۱ مهر ۱۴۰۲ ساعت ۴:۳۰ صبح با یک دستگاه مینی بوس بنز به همراه ۷ همنورد از شهرکرد به سمت روستای سرآقاسید حرکت کردیم.
از شهرستان چلگرد عبور کرده (از شهرکرد تا چلگرد حدود ۹۰ کیلومتر مسافت هست) و سپس روستای شیخ علی خان و سپس به سمت چما که مسیر تا اینجا دسترسی به آسفالت دارد و مشکلی برای خودروهای شخصی نخواهد بود در ادامه از چما به سمت جاده گردنه عسل کشان باید رفت که حدود ۳۰ کیلومتر جاده خاکی به نسبت نامناسبی دارد.
پس از رسیدن به روستای "سرآقاسید" و آماده شدن ساعت ۸:۵۰ کوهپیمایی خود را آغاز کردیم ، پس از عبور از داخل روستا خود را به پاکوب مالرو سمت راست دامنه کوه رسانده و مسیر کاملا مشخص را دنبال کردیم در مسیر ما این موقع سال سه چشمه آب وجود داشت در ادامه به روستای "لیرا" (لیره) و در ساعت ۱۳:۱۵ به روستای "بی آبه" رسیدیم و بعد نوشیدن آب گوارایی از چشمه ای داخل روستا زیر سایه درخت گردو نشسته و نهار را همراه با دوغ محلی میل کردیم.
پس از حدود نیم ساعت پیمایش تصمیم گرفتیم که با توجه به گدار آب و کم عمق بودن این قسمت از رودخانه "بی آبه به زیر" عبور کنیم و به سمت چپ دامنه کوه برویم در ادامه پاکوب را دنبال کرده تا به دره مورد نظر رسیدیم و ساعت ۵:۱۰ عصر در داخل دره در ارتفاع ۱۵۸۰ متر کمپ شب اول خود را در محل زیبایی برپا کردیم‌.
صبح روز چهارشنبه پس از بیدار شدن و جمع آوری وسایل و نوشیدن چایی به همراه بیسکوئیت ساعت ۶:۳۰ کوهپیمایی را آغاز کردیم از همان ابتدای صبح چندین بار عرض رودخانه را طی کردیم و به همین دلیل همراه داشتن صندل یا کفش اسپورتکس الزامی است.
پس از دو ساعت پیمایش به محلی برخوردیم که دیگر حجم آب و آبشار های متعدد و پی در پی اجازه عبور نمی‌دادند ، تصمیم گرفتیم که کمی حدود ۱۵ دقیقه برگردیم و از پاکوب سمت راست دامنه کوه بالا رفته و خود را به پاکوب اصلی عشایر منطقه رساندیم، مسیر پیش رو با شیب نسبتا تندی ادامه داده و تا ارتفاع ۲۲۴۰ متر بالا رفتیم و سپس از گردنه ای که پاکوب مشخصی نداشت فرود خود را آغاز کردیم تا ساعت ۱۵ دوباره به کف دره رسیدیم *این قسمت از مسیر ما چشمه آبی ندیدیم.*
پس از یک ساعت پیمایش به رودخانه پرآب همراه با چشمه و آبشار های متعدد رسیدیم و در محل مناسبی کمپ شب دوم را برپا کردیم. این موقع سال از عشایر منطقه ۴ خانوار هنوز مانده بودند و مابقی همه رفته بودند.
صبح پنج شنبه ساعت ۶ حرکت را شروع کردیم و در پای آخرین چشمه مسیر ما صبحانه را میل کردیم و حرکت خود را به سمت گردنه بعدی از سر گرفتیم مسیر پاکوب مشخصی داشت. ساعت ۱۰ صبح به گردنه در ارتفاع ۲۸۲۰ متر رسیدیم و پس از خوردن تنقلات و میوه به سمت پایین دره بعدی ادامه دادیم پس از فراز و فرود های زیاد در ساعت ۱۵ به گردنه برد گپ در ارتفاع ۲۹۰۰ متر رسیدیم که محل تلاقی خط الراس اصلی زردکوه است که در شمال قله های دالانک و قل فنجا و در جنوب شرق آن قله های تازه نام گذاری شده بردگپ آستارکی ، کومپه ، یال هشک و پونو قرار داشتند.( ارتفاع قلل نام برده بین ۳۰۵۳ تا ۳۱۹۳ متر می باشد)
پس از استراحت کوتاهی به سمت دره گله سه گا فرود خود را آغاز کردیم و ساعت ۱۶:۳۰ کنار چشمه ای در ارتفاع ۲۶۲۶ متر شب سوم را سپری کردیم و گاهی غرق در آسمان و ستارگان و عظمت این جهان می شدیم.
جمعه آخرین روز برنامه ما بود و ساعت ۵:۳۰ صبح به سمت بازفت حرکت کردیم در مسیر چشمه های فراوانی وجود داشت. گرمای هوا همچنان این موقع از سال هم آزار دهنده بود ولی طبیعت زیبای منطقه سختی های مسیر را قابل تحمل کرده بود.
پس از عبور از گردنه ای به سمت پایین دره با شیب ملایمی ادامه دادیم در سمت جنوب شرقی ما "کوه بی ره" و "کوه کمچه خدا" خودنمایی می کردند و از دیدن دیواره های عظیم و یکنواخت مسحور کننده آن لذت بردیم.
ساعت ۹ کنار آبشار کوچکی صبحانه مفصلی خوردیم و در ساعت ۱۱:۵۰ به کف رودخانه در ارتفاع ۱۸۵۰ متر رسیدیم ، در این قسمت به یکی از عشایر منطقه برخوردیم و متاسفانه با راهنمایی غلط ما را از مسیر تعیین شده دور کرد و اجازه نداد که طبق برنامه مسیر رودخانه را ادامه بدهیم و مسیر جاده خاکی را پیش گرفتیم که بسیار خسته کننده بود در نهایت ساعت ۱۴:۳۰ به محلی به نام "چال سبز او" رسیدیم و نهار را میل کردیم و ساعت ۱۶ سوار مینی بوس شده و به سمت شهرکرد برگشتیم و برنامه را به سلامت و با خاطرات خوش پایان رساندیم.

مجموع طول پیمایش: حدود ۶۳ کیلومتر
ارتفاع پایین ترین نقطه: ۱۵۸۰ متر
ارتفاع بلندترین نقطه: ۳۰۵۰ متر
مجموع صعود ها طی ۴ روز : ۳۸۴۶ متر
مجموع فرود ها طی ۴ روز: ۴۱۵۴ متر

آب و هوا چهارشنبه و پنجشنبه نیمه ابری - سه‌شنبه و جمعه آفتابی
سرعت وزش باد حدود ۵ تا ۴۰ کیلومتر

زردکوه با وجود دره های فراوان و طبیعت زیبایی که داراست می تواند یکی از بهترین مقصد ها برای عاشقان طبیعت باشد.
دره باهنگ از دره های مهم بخش شمال غربی زردکوه است که توسط قله های متعدد احاطه شده است از جمله تیز و یکه که در جنوب شرق روستای لیره و بی آبه قرار گرفته اند ، در شمال دره باهنگ هم کوهستانی به نام سه کوه مردگان واقع شده است.
برنامه ما و مقصد ما آبشار باهنگ یا نام دیگر چشمه های شیراوی بود.
نزدیک ترین و رایج ترین مسیر دسترسی به این آبشار روستای سرآقاسید است که باید ابتدا به سمت شهر چلگرد حرکت کرد (از شهرکرد تا چلگرد حدود ۹۰ کیلومتر مسافت هست) و سپس روستای شیخ علی خان و سپس به سمت چما که عمده مسیر تا اینجا دسترسی به آسفالت و جاده خاکی خوبی دارد و مشکلی برای خودروهای شخصی نخواهد بود در ادامه به سمت جاده گردنه عسل کشان باید رفت که حدود ۳۰ کیلومتر جاده خاکی به نسبت نامناسبی دارد.
روز چهارشنبه ۲۶ شهریور ۱۴۰۲ با مینی بوس خط چلگرد به سرآقاسید ساعت ۱۷ خود را به روستای سر آقاسید رساندم و روی پشت بام یکی از اهالی روستا یک تخته چادر برپا کردم و شب را آنجا سپری کردم.
صبح روز پنجشنبه طبق برنامه پیش بینی شده با ۵ نفر همنورد که با یک دستگاه سواری از شهرکرد خود را به روستا رسانده بودن ملحق شدم و بعد از پارک ماشین و آماده شدن ساعت ۱۱ از روستا حرکت خود را آغاز کردیم ابتدای مسیر از داخل روستا و کوچه باغ های آن باید گذر کرد و به سمت رودخانه "شیرستان" به پایین حرکت کردیم سپس خود را به پاکوب مشخصی که در سمت راست دره قابل مشاهده است رساندیم
مسیر مشخص هست و بعد حدود یک ساعت پیمایش به پل اول رسیدیم و در ادامه پل دوم را گذر کردیم و در مسیر آبشار آستونا هم بازدید کردیم و ساعت حدود ۱۳ نهار خود را کنار چشمه ای گوارا میل کردیم و ساعت ۱۴:۱۰ برای رسیدن به دره باهنگ مجبور شدیم که از رودخانه "بی آبه به زیر" عبور کنیم این رودخانه در نهایت به رودخانه زرک می‌پیوندد.
ساعت ۱۴:۳۰ بعد از عبور از گردنه ای به ابتدای دره باهنگ رسیدیم مسیر پاکوب را کنار رودخانه ادامه دادیم تا به پل دست ساز چوبی رسیدیم و از آن عبور‌کردیم ساعت ۱۶ به محل صعب‌العبوری برخوردیم که دو راه پیش رو داشتیم یا باید از داخل رودخانه عبور می کردیم و به سمت چپ دره می‌رفتیم یا باید به پاکوب مشخصی که در بالا دست بود خود را می رساندیم با توجه به کمبود وقت و ناشناخته بودن مسیر رودخانه ، تصمیم به بالاروی کردیم و خود را به مسیر پاکوب خوبی رساندیم ساعت ۱۸ خود را به محل مناسبی قبل از آبشار و بعد از دو راهی رساندیم و کمپ خود را برپا کردیم و شب زیبایی را کنار دوستان سپری کردیم.
روز جمعه بعد از جمع آوری چادر ها و خوردن صبحانه با کوله سبک ساعت حدود ۷ حرکت خود را به سمت آبشار آغاز کردیم
روبروی ما تنگ باریکی وجود داشت که با شدت آبی که از آن جریان داشت به راحتی نمی توان از آن عبور کرد مسیر انتخابی ما سمت راست تنگ پاکوبی را دنبال کردیم و با بالاروی حدود ۳۰۰ متر به پاکوب مالرو مناسبی رسیدیم و بعد از طی مسیری بالاخره از بالا توانستیم آبشار را مشاهده کنیم و در ادامه پاکوب را به سمت پایین ادامه داده و ساعت حدود ۹ به پای آبشار زیبای باهنگ رسیدیم و بعد از استراحت و خوردن چایی و تنقلات مسیر بازگشت را پیش گرفتیم ساعت ۱۰:۳۰ به پای کوله ها رسیدیم و بعد از خوردن صبحانه دوم و استراحت مسیر بازگشت را از داخل دره انتخاب کردیم و در نهایت با دو بار عبور از رودخانه به پاکوب اصلی رسیدیم و از این پس مسیر بازگشت با مسیر رفتمان یکسان بود ، در این موقع سال گرمای هوا آزاردهنده بود و حرکتمان را کمی کند کرده بود.
در نهایت ساعت ۱۸ به روستای سرآقاسید رسیدیم و بعد از جمع آوری وسایل به سمت شهرکرد رهسپار شدیم و برنامه به سلامتی و خاطرات خوش به پایان رسید.

مجموع پیمایش حدود ۳۰ کیلومتر
ارتفاع پایین ترین نقطه: ۱۷۱۰ متر
ارتفاع بالاترین نقطه صعود شده : ۲۱۳۰ متر

وضعیت آب و هوا آفتابی
وزش باد حدود ۵ کیلومتر

کوهستان زردكوه‌ در رشته‌ كوه‌ زاگرس‌ مركزی در جنوب‌ غربی كشور واقع‌ گرديده‌ است‌ و از جنوب شرق تا شمال غربی استان چهارمحال و بختیاری کشیده شده و ما بین شهرستان کوهرنگ ، بازفت ، دهستان دو آب صمصامی و میان کوه موگویی واقع شده است. بلندترین قله این کوهستان "کلونچین " نامیده می شود.
روز چهارشنبه ۸ شهریور ماه ۱۴۰۲ ساعت ۱۳:۳۰ از شهرکرد به همراه یک همنورد از شهرکرد و یک همنورد از اصفهان با یک دستگاه ماشین سواری راهی شهرستان کوهرنگ، منطقه چما شدیم بعد از رسیدن به منطقه و آماده شدن ساعت ۱۶:۰۰ کوهپیمایی خود را آغاز کردیم.
هدف برنامه ما پیمایش بخشی از خط الراس شمال غربی کوهستان زردکوه بود و به این منظور مسیر تنگ حاج قلی را پیش گرفتیم و بعد از دو ساعت پیمایش در محل مناسبی یک تخته چادر برپا کردیم و شب اول را در آرامش سپری کردیم. نکته قابل توجه این بود که عشایر منطقه زودتر از موعد کوچ کرده بودند و ما هیچ کدام از آن ها را طی این برنامه سه روزه ندیدیم.
صبح روز پنچ شنبه بعد از بیدار شدن و جمع آوری وسایل و چادر ساعت ۴:۳۰ پیمایش خود را شروع کردیم و دره ای سمت چپ که پاکوب مشخصی داشت را پیش گرفتیم و بعد از نیم ساعت پیمایش به یخچال های دره برخوردیم که حتی در این موقع سال هم ضخامت و استحکام خوبی داشتن و دوباره به دوراهی رسیدیم و این بار دره سمت راست برای ادامه مسیر انتخاب کردیم در تمام طول مسیر رودخانه و چشمه های آب فراوانی وجود داشت و از جهت تأمین آب مشکلی وجود نداشت. بعد از پیمایش حدود یک ساعت دوباره به دو راهی رسیدیم و دره سمت راست انتخاب کردیم و اینجا آخرین دسترسی ما به آب ذوب شده یخچال ها بود و دیگر آبی در ادامه مسیر وجود نداشت و تصمیم گرفتیم همین جا صبحانه را میل کنیم.
بعد از ادامه دادن مسیر به گردنه ای رسیدیم که در سمت جنوب ما قله های ایمره ، میرمره و قنبرکش قرار داشتند و مسیر ما به سمت شمال غرب خط الراس بود و به سمت قله اول با نام سرپیون (که به تازگی توسط آقای کوروش بلالی پور نام گذاری شده بود) حرکت کردیم ساعت ۸:۱۰ بر فراز اولین قله به ارتفاع حدود ۳۵۹۵ متر رسیدیم بعد از استراحت کوتاهی و خوردن میوه راهی ادامه خط‌ الرأس شدیم ساعت ۸:۵۵ قله گله بادی به ارتفاع حدود ۳۵۸۰ متر صعود کردیم سپس در ادامه قله پیا گل و سپس ساعت ۱۰:۱۰ قله گله گا به ارتفاع حدود ۳۳۳۰ متر صعود شدند در طی مسیر قله های لورگا ، چهل خشت در سمت شمال ما واقع شده بودند ولی روی خط الراس اصلی قرار نداشتند این موقع سال مقدار کمی برف هنوز در قسمت هایی از این خط الراس وجود داشت که در مواقع ضروری قابل استفاده بودند. ساعت ۱۰:۵۰ بر فراز چکاد کل گا به ارتفاع حدود ۳۳۲۰ متر ایستادیم.ساعت ۱۱:۳۰ به قله بن مال و ساعت ۱۲:۲۵ به قله مل گاه‌ رسیدیم .
ساعت حدود ۱۲:۴۵ در گردنه ای قبل از قله سرباهنگ جای مناسبی برای نهار پیدا کرده و غذای مختصری خوردیم و بعد از استراحت و نوشیدن چایی ، کوله های سنگین خود را اینجا زمین گذاشته و با کوله سبک بار ادامه مسیر را طی کردیم و ساعت ۱۳:۳۰ دقیقه قله سرباهنگ (نام جدید سه برهنگ) به ارتفاع حدود ۳۳۷۵ متر صعود کردیم و در این نقطه خط الراس زردکوه به دو قسمت تقسیم می شود یک مسیر در ادامه جهت غرب و شمال غرب کشیده شده و ادامه پیدا می کند و در انتها به رودخانه زرک می رسد و یک مسیر در جهت شمال شرق و در انتها به روستای سرآقاسید و روستای بی آبه ختم می شود. ما به سمت قله تیز حرکت کردیم بعد از فراز و فرود های به نسبت زیاد ساعت ۱۴:۳۰ قله تیز جنوبی و ساعت ۱۴:۴۵ قله تیز به ارتفاع حدود ۳۵۵۰ متر صعود شد و مسیر برگشت ما دوباره همان خط الراس تا گردنه بود و ساعت ۱۶ بعد از رسیدن به گردنه و جمع آوری وسایل و کوله پشتی به سمت دره پایین دست با نام لازرد فرود رفتیم ، مسیر با شیب نسبتا زیاد و خاک سفت و شن های ریز کار ما را دشوارتر کرده بود و ساعت ۱۷:۵۰ به محل کمپ مناسبی رسیدیم که سنگچین مناسبی داشت و در کنار ما آب حاصل از ذوب برف چال هم وجود داشت.
روز جمعه بعد از جمع آوری وسایل و چادر ساعت ۶:۳۵ حرکت خود را آغاز کردیم در مسیر پاکوب مشخصی وجود نداشت و بیشتر محل‌ عبور دام های عشایر بود و در ادامه دره به یخچال های عظیمی برخوردیم که شگفت آور بودند دیواره های عظیم از هر سو و چشمه ها و آبشار های متنوع در مسیر چشم نوازی می کردند در ادامه به دره "گله بادی" رسیدیم همان طور که گفته شد مسیر پاکوب مشخصی وجود نداشت و با دقت زیاد باید مسیر پیش رو انتخاب میشد گاهی از روی یخچال ها گاهی از توی آب رودخانه باید عبور می کردیم تا اینکه به جایی در وسط دره رسیدیم که رودخانه خروشان و پر آب شده بود و اجازه عبور نمیداد و ما به ناچار بالاروی از شیب تندی را از یال سمت چپ خود آغاز کردیم و با خوش اقبالی به پاکوب مالرو بسیار خوبی برخوردیم و همان مسیر را پیش گرفتیم و بعد از چندین فراز و فرود دوباره به کنار رودخانه رسیدیم و بعد از خوردن نهار و چایی و استراحت پیمایش از سر گرفتیم در ادامه چند بار از عرض رودخانه عبور کرده و در نهایت مسیر انتهای دره و نمایی از روستای سرآقاسید مشخص شد و با ادامه دادن مسیر پاکوب مشخصی ساعت ۱۷:۳۰ به روستا رسیدیم و بعد از کرایه نیسان (هزینه ۵۰۰ هزار تومن) به جاده گردنه عسل کشان راهی شدیم و ساعت ۱۹:۱۰ به چما رسیده و بعد از جمع آوری وسایل و سوار شدن در ماشین شخصی خودمان مسیر برگشت به سمت شهرکرد پیش گرفتیم.

قله چهل خشت از قلل فرعی کوهستان زردکوه است. این قله در قسمت شمال شرقی رشته اصلی زردکوه قرار گرفته و همچنین سمت شمال آن روستای سرآقاسید واقع شده است. در قسمت جنوب غرب به دره برف تاب و در جنوب آن تنگ حاج قلی واقع شده اند که هر دو جزء مسیر صعود ما بودند.

روز پنج شنبه ۲۹ تیر سال ۱۴۰۲ با یک دستگاه مینی بوس بنز همراه ده نفر از همنوردان ساعت ۲:۱۵ بعدازظهر از شهرکرد به سمت چما راه افتادیم و بعد از رسیدن و آماده شدن همنوردان ساعت ۵ عصر پیمایش خود را شروع کردیم ، مسیر تنگ حاج قلی را از دو مسیر می توان شروع کرد اول مسیر غاریخی چما (که به ابتدای آن ساچنا گفته می شود) و مسیر دوم مسیر مالرو سمت راست غار یخی ، با توجه به فصل گرما و احتمال ریزش برف چال ها مسیر مالرو عشایری انتخاب شد ، مسیر پاکوب مشخصی دارد و در تنگ حاج قلی امسال تمام برف چال ها و یخچال ها هنوز درون دره باقی مانده بودن و باعث حیرت همنوردان شده بود و داشتن کلنگ و یخ شکن الزامی است. مسیر ما گاهی در پاکوب و گاهی بر روی یخچال ادامه پیدا می کرد در مسیر چند چشمه مناسب وجود داشت ساعت ۶:۴۵ عصر به محل مناسب کمپ که چند چشمه همجوار آن بود رسیدیم و ۴ تخته چادر را برپا کردیم. و شب زیبایی را سپری کردیم.

صبح جمعه ۳۰ تیر ۱۴۰۲ ساعت ۴ بیدار شدیم و بعد از خوردن صبحانه و جمع آوری چادر ها ساعت ۵ صبح ادامه مسیر را شروع کردیم ، بعد از ادامه مسیر به دو راهی میخوریم مسیر سمت راست دره مسیر صعود ماست و با شیب ملایم روی یخچال پیمایش را ادامه دادیم با توجه به سفت بودن برف ها و احتمال لیز خوردن بعضی از همنوردان یخ شکن خود را استفاده کردند تا با احتیاط بیشتری بتوانند ادامه دهند، در مسیر ما بعد از کمپ دو چشمه اصلی وجود داشت و از بعضی دره های همجوار آب برف جاری شده بود. که برای آشامیدن مناسب بودن. بعد از گذشت حدود ۲ ساعت ما یال سمت راست را برای صعود انتخاب کردیم که اصلا مناسب نبود و در انتخاب مسیر کوتاه تر اشتباه کردیم مسیر پاکوبی نداشت و هر چه بالاتر می‌رفتیم خاک سفت و شن های ریز مسیر را سخت تر کرده بود و شیب مسیر تا ۶۰ درجه هم پیش می‌رفت بعد از گذشت چهار ساعت و سی دقیقه ما به ابتدای خط الراس رسیدیم و بعد از استراحت کوتاهی ساعت ده صبح به قله چهل خشت با ارتفاع حدود ۳۷۸۰ متر رسیدیم و بعد از خوردن تنقلات و چایی ساعت ۱۰:۴۵ مسیر سمت غرب قله را برای فرود انتخاب کردیم و این مسیر تماما پاکوب مشخصی داشت و در منتهی الیه خط الراس یال مناسب فرود را پیدا کرده و پایین آمدیم و از دره برف تاب به سمت تنگ حاج قلی حرکت کردیم و حدود ساعت ۲ بعدازظهر به محل کمپ دوباره رسیدیم و نهار را میل کردیم و از همان مسیر برگشت خود را آغاز کردیم و ساعت ۴:۱۵ عصر به چما و پای مینی بوس رسیدیم.

با توجه به گردشگران زیادی که برای بازدید از غار یخی می آیند امکانات رفاهی در محل فراهم شده است که می‌توان مواد اولیه غذایی را تهیه کرد و حتی جای خواب را کرایه کرد.

تهیه و تنظیم گزارش : پوریا باقرزاده